जीवनमा पहिलो पटक भुइँचालोको अनुभव गर्दा म यस्तै १७ वर्षको थिएँ हुँला । त्यो दिन म चन्द्रनिगाहपुरमा सानो मामा भैरवप्रसाद भट्टराईकहाँ थिएँ । मामाले ‘भुइँचालो गयो’ भन्नुभयो । मलाई पनि हल्लाए जस्तो लाग्यो । मलाई नै त्यो अनुभूति भयो वा मामाले भन्नुभएपछि त्यस्तो लाग्यो । जे होस्; यो घटना २०३७ सालतिरको हुनु पर्छ । त्यसपछि मलाई एकैपटक २०४५ सालको भुइँचालोको अनुभूति छ । २०४५ साल भदौ ५ गतेको भुइँचालो जाँदा म सान्दाजु चन्द्रमोहनसँग बाराको ज्योति फारामको आवासगृहमा थिएँ । म कुनै जाँचको क्रममा त्यहाँ पुगेको थिएँ । भुइँचालो गएको बिहान खाट बेस्मारी हल्लियो । हामी तिनै जना भुइँचालोको आभास भएर ब्युँझियौँ । पछि हेर्दा थाहा भयो; हामी सुतेको खाट जोडिएको भित्ता चर्किएको रहेछ । उदयपुरलाई केन्द्र बनाएको ६.७ रेक्टर स्केलको त्यस भुइँचालोले हामीलाई घटनापछि मात्र अत्याएछ, तै केही भएन भनेर । खास गरी पूर्वी नेपालमा बढी क्षति पु¥याएको त्यस भुइँचालोले हामीलाई केही गर्न भ्याएनछ ।
