न्वारान ( लघुकथा )

‘नमस्कार पण्डित बाजे ! भोलि छोरीको न्वारान छ, आइ दिन सक्नु हुन्छ?’ ‘हुन्छ आइ दिउँला नि त ! बरू कति बजे हो कुन्नि ! पण्डित प्रश्न गर्दछन् । ‘सकेसम्म सात बजे बिहान हजुर ! अरू काम पनि छ, दिउँसो सबेरै सकिए पछि धन्दा नै छिनिन्छ बाजे ।' पण्डित स्वीकृति सूचक मुन्टो हल्लाउँछन् । पण्डित बाजेलाई नमस्कार गर्दै रामबिर घर जान्छ ।

भोलिपल्ट पण्डितलाई दिएको वचन पुरा गर्न र छोरीको न्वारानको फुरफुरले गर्दा रामबिर बिहान चार बजेदेखि नै उठेर पूजा सर्दाम मिलाएर ठिक पार्छ । तर ९ बजि सक्ता पनि पण्डितको पत्तो फाँट नपाएपछि पण्डितले बिर्से कि भन्ठान्दै बोलाउन घर जान्छ । तर अघि नै जानु भएको भन्ने पण्डितनी बज्यैको उत्तरले निराश हुन्छ । छटपटीले पिरोलिएर भौँतारिँदै हिँड्दै गर्दा एउटा भट्टीमा उसको आँखा ठोक्किन पुग्छ अचम्मित हुँदै । बाजे त २-३ गिलास लगाएर नटुङ्गिने गफ गरेर पो बसेका रहेछन् । रामबिरलाई देखेपछि ‘किन आयो होला ?’ भन्ठानेर निकैबेर घोरिएपछि उसकी छोरीको न्वारानको लागि बोलाएको कुरो बल्ल सम्झन्छन् । अनि पण्डित जगन्नाथ लर्बरिँदै बोल्छन् ‘ए ह्यामबीरे, तेइ छोरीको न्वायान ह्यै छ है ! मइले त हुसुक्कै बिसेको ! लौ हिँड् ।‘

आफ्नी पत्नीको सुतक फुकाइ दिएर चोख्याइ दिने पण्डित बाजेको चारित्रिक शुद्धता देखेर अचम्म मान्दै रामबिरे उनको पछि-पछि पाइलो चाल्छ घरतर्फ । 

( Source of photo: Click here )