थुक

उसले पिच्च थुक्यो

उसले पिच्च थुकी

उनले थुके

उनले थुकिन्

उहाँले थुक्नुभयो

उहाँले थुकिबक्स्यो

प्रहरीले थुके

कर्मचारीले थुके

शिक्षकले थुके

नेताले थुके

नेतृले थुकिन्

‘अमरावति कान्तिपुरी नगरी’मा शैलीवैज्ञानिक दृष्टि

१. परिचय
आदिकवि भानुभक्त आचार्यकोे ‘अमरावति कान्तिपुरी नगरी’ कविता मैले कक्षा सातमा छँदा पढेको हुनुपर्छ । त्यतिखेर मेरा नेपाली भाषा शिक्षक अर्जुनप्रसाद अधिकारीले कसरी पढाउनुभयो र मैले कसरी बुझेको थिएँ भन्ने कुराको हेक्का मलाई अहिले छैन तर त्यो कविता मलाई एकसरो मन पर्थ्यो । छन्द र लय नजाने पनि कहिलेकाहीँ गुनगुनाउन मन लाग्थ्यो ।
अहिले पनि यस कविताले मलाई त्यही बेलाको सम्झना आउँछ र थोरै मात्र भए पनि बुझेको रहेछु जस्तो लाग्छ ।
यस कविताका कवि आचार्यलाई पहिलो पटक काठमाडौँ पुग्दा सारै रमाइलो लागेछ । सौन्दर्य चेतना भएका कवि प्रकृतिका सुन्दर उपहार युवतीहरू बाटामा मस्किँदै हिँडेको देखेर भुतुक्क भएछन् र लेखेछन् ः
चपला अबला एक सुरमा
गुनकेसरीको फुल ली शिरमा
हिँडन्या सखि लीकन ओरिपरी
अमरावति कान्तिपुरी नगरी

समीक्षात्मक पत्र : आत्मध्वनि भित्रको ध्वनि

देवराज खरेलज्यू ,
हार्दिक अभिवादन !

तपाईँको पहिलो कृति अर्थात् 'आत्मध्वनि' पढेँ । आफूमा अरूको प्रभाव नपरोस् भनेर नेपाली साहित्यका स्वनामधन्य हस्ताक्षर परशु प्रधान, डा तुलसी भट्टराई तथा लक्ष्मणप्रसाद गौतमका भूमिकाहरूतर्फ आँखै लगाइनँ । मेरो स्वतन्त्र हेराइमा देखिएका कुराहरू लेख्न लाग्दै छु ।
सर्वप्रथम कवितासङ्ग्रह प्रकाशनका लागि बधाई !
तपाईँका कविताका विषयमा मान्छे र संवेदनाका प्रसङ्गहरू रहेछन् । किन नहुनु ? आजका मान्छे स्वार्थी, संवेदनहीन र बर्बर बन्दै छन् । तपाईँ एउटा कवि हुनुका नाताले त्यसप्रति संवेदनशील र भावुक हुनु स्वाभाविक हो ।